Raoul Teulings
4 april 1959 - 2 april 2010
Afgelopen vrijdag, twee dagen voor zijn 51ste verjaardag, heeft een van mijn dierbaarste kennissen en collega's, vriend filosofoof en kunstenaar Raoul Teulings, een einde aan zijn leven gemaakt. Raoul was niet alleen een vreselijk innemend mens, met warme gebaren en een open blik - zijn manier van denken was een voorbeeld, zijn aandacht van tijd tot tijd voor mijn hersenspinsels gaf mij vertrouwen, spoorde aan door te gaan, niet op te geven, net zoals hij: vragen te stellen bij ogenschijnlijk vanzelfsprekende dingen, argumenten te vinden en in de bres te springen voor wat niet vanzelf spreekt, wat formulering behoeft omdat het anders wordt ondergeschoffeld.
We spraken elkaar niet zo heel vaak, maar die paar gesprekken in de loop van de jaren staan mij bij alsof het gisteren was.
Nu kost het me moeite de juiste woorden te vinden; even geen zin in het gemiereneuk waar we beiden zo goed in waren en zo veel belang aan hechten: juist, precies en vrolijk te formuleren.
Ik zal Raoul intens missen. Zijn montere toon, de gebalde energie die uit zijn lijf sprak wanneer hij de achteloosheid in de wereld met woorden te lijf ging, hardnekkig en speels, zorgvuldig formulerend, van tijd tot tijd duidelijk genietend wanneer zijn analyse een bepaalde scherpte kreeg en perspectief bood, maar ook gewoon gelukkig omdat de zon scheen en het licht zo mooi was. Wat aan hem knaagde, weet ik niet. Dat hij de afgelopen tijd zo is gaan twijfelen aan wat hij deed en wie hij was, dat hij zijn Janneke en Boy en ons allen meende te moeten verlaten, verbijstert me.
http://www.raoulteulings.com
